شهر یکم: گر فلاطون به حکیمی مرض عشق بپوشد عاقبت پرده برافتد ز سر راز نهانش هر جا که ساده سازهای یک مسأله وجود دارند همیشه نقاط اکستریمِ مقابل آن زودتر زاده میشوند؛ ایدههای آرمان شهری از این نوعاند. در این نگرش نهایتا به این نقطه میرسیم که راهحلها در جایی قرار دارند که هیچ راه حلی وجود ندارد. زدودن هر دو دیدگاه در رویکرد به مساله گشایی و تغییر کلان در سیستمها فوری ترینِ اقدام هاست. به هر حال
نقطهای که همگرایی (Consensus) سیاسی در زمان انتقالها شکل میگیرد در نمایندگی های سیاسیِ عامل است. جایی که نمایندگی، کدخداست، همگرایی در نیروی سیاسی بی معناست. به همین خاطر در غالب سازماندهی های انتقالی تاریخی، نمایندگی سیاسی در اتصال به خیابان برای تسخیر قدرت تعریف میشود. در شیلی Concertación de Partidos por la Democracia یک همبستگی از احزاب چپ میانه شامل حزب دموکرات مسیحی، حزب سوسیالیست و حزب “برای دموکراسی” نقش کلیدی در روند عبور از پینوشه و پایهگذاری دموکراسی
تعریف نمایندگی سیاسی را بر پایهی مراقبت و کوشش شبانه روزی آدمها از اصل آزادی فرد برای پُر کردن فاصله خیابان تا تسخیر قدرت بگذاریم. نه تکه تکه کردن و تعالی هویت که سلب شایستگیها در لیبرالیزم است. این یک اصل انکار ناپذیر است و چیزی جز مراقبت از آزادی و ایران اهمیت ندارد. ساخت روایتی که تنوع را به جای آنکه در یک حاکمیت ملی تعریف کند، آن را در چندگانگی ملی و مستقل تعریف میکند. این کثیف ترین
ساخت تصمیم و یک فرآیند از اقدام استراتژیک بر اساس سناریو «من اتحادیه را نجات میدهم. آن را به کوتاهترین راه در لوای قانون اساسی نجات میدهم. اگر میتوانستم اتحادیه را بدون آزاد کردن هیچ بردهای نجات دهم، این کار را میکردم، و اگر میتوانستم آن را با آزاد کردن تمام بردگان نجات دهم، این کار را میکردم؛ و اگر میتوانستم آن را با آزاد کردن برخی و رها کردن دیگران نجات دهم، آن کار را نیز انجام میدادم. من
مناطق تاریک و اراده روشنایی نویسنده: هرست هانوم برگردان: بردیا موسوی درباره نویسنده: Hurst Hannum هرست هانم به عنوان یک نظریهپرداز برجسته در زمینه تعیین سرنوشت شناخته میشود. کارهای علمی او، به ویژه در زمینه حقوق بینالملل، به طور قابل توجهی به درک و بیان حق تعیین سرنوشت کمک کرده است. هانوم پیچیدگیهای این اصل را مورد بررسی قرار داده است تکامل تاریخی، پایههای حقوقی و تأثیرات آن بر اقلیتهای ملی و قومی، جنبشهای جداییطلب و
دقیقتر میتوان نوشت: برنامه نهادینگی در دموکراتیک سازی برای چشماندازی ۱۰ و حتی ۲۰ ساله! اما برای انجام اراده گرایانه انقلاب در ایران، چشماندازهای فروپاشی ارگانیک به کسی فرصت ۱۰ ساله نمیدهند. پنجره انقلاب عموما و انرژی جنبشهای سالیانه به ویژه محدود است. یک سیاهچاله در این سالها برای ایرانیها گاهی باز میشود و به سرعت و دلیل فقدان نیروی سیاسی، و نبود مشارکت سیاسی فعالِ دستکم ۴ درصد جمعیت به دلیل تکرار اقدامات با نتیجهی یکسان به نتیجه نمیرسند.