وضعیت ۸۸ تا ۹۶ خیلی شبیه این روزها بود. توصیف اینکه رژیم بر اساس rules و procedures و institutions ها اساسا و دیگر قابل دفاع، اصلاح و اعطای فرصت نیست، چالشی ۸ ساله و جانفرسا شد. غالب فعالین از روزنامه نگار و حقوق بشری و سیاسی پشت اصلاحات رفته بودند. عملا در انزوای مطلق بودیم. حتی زمانی که تغییر کردند، ابراز میکردند که اصلاحات، تاکتیک ما بود؛ بدیهیِ تحمیل شده که چندان زیر آیکون پرسشگری نرفته است. به نظرم، اندازهی
در مقاله نجات ایران، پیشتر اشاره کرده بودم که چشمانداز های تحمیلی از وضعیت، به ما اجازهی برنامهریزی استراتژیک و بلند مدت نمیدهند. یک سازماندهی لیبرال، نهایتا و خوشبینانه ۳۶ ماه فرصت اقدام و آماده سازی دارد و واقعگرایانه ۱۸ ماه. چشمانداز تحمیلی با اولویت بالا به نظرم فروپاشی بود و در مرحله بعد، تغییرات آرایش سیاسی و استحاله در ساختار پس از یک جنگ یا حملهی نظامی یا تسویه حساب های امنیتی است. اما این موضوع، پیشتر از فروپاشی
توییتر فارسی در دو سال گذشته به شکلهای گوناگون دربارهی آنچه در ایران گذشت و آنچه هست حرف زده است. آنها که نه به عنوان یک تحلیلگر و صرفا به عنوان یک کاربر شبکه اجتماعی گفته و نوشتهاند دو دستهاند: بیشتر، کسانی که سمپات یک گروه یا تفکر سیاسی یا هویتی بودهاند. و دوم کسانی که صرفا از نگاه یک شهروند نگران، مسائل ایران و بحران های آن را تعقیب کردهاند. تحلیلگران ثابت تلویزیون های ایرانی برون مرز نیز دسته
هدف استراتژیک سرکوب، بازی یا زندگی در بحران نیست. تمام کردن بحران با خشونت عریان و نابود کننده است. آنها مدام و کنترل شده ما را درگیر ضربات پیدرپی میکنند تا از توان اندیشیدن باز ایستیم و در نهایت تسلیم شویم. منطق خشونت سیستم سرکوب، پیشگیری از شکلگیری اندیشیدن و ساخت سیاست inclusion- دربرگیرندگی در یک سازماندهی و گردآوری و فراخوان منابع است. ۱- سیستم تابآور سرکوب، منطق فرافکنی و قطع دُم را هم از ابتدای تاسیس ایجاد کرده است.
سیستم سرکوب در جمهوری اسلامی پیشروی میکند چون چیزی جلودارش نبود و نیست. سرکوب برای تثبیت و پایان تعارضها با خشونت تمام و کمال است. اسمش را رهبران نظام مقدس، «جنگ ترکیبی» گذاشتهاند. چون خود را ملزم میدانند جایی از تکتیرانداز استفاده کنند و جایی از دوشکا. گاهی اعدام کنند، گاهی چشم و دست و پا بگیرند، تجاوز کنند و گاهی فقط باتوم بزنند یا زندانی کنند. استراتژی سرکوب، بازی یا زندگی در بحران نیست. تمام کردن بحران با خشونت
هر سیستم انتقالی، مبتنی بر اندیشهی استراتژیک سیاسی و نوعی سازماندهی است. گاهی این سازماندهی، ممکن است شامل مدلهایی از همبستگیِ نیروهای متنوع تعریف شود و گاهی صرفا یک یا چند مدل سازماندهیِ پارتنرشیپ یا همسو برای اجرایی کردنِ خواستهی خیابان در تبدیل کردنِ انرژی خیابان به تسخیر قدرت است. گذار مبتنی بر اندیشه و بدونِ نوعی حتی ابتدایی از سازماندهی، محکوم به آشوب، شکست و تعلیقها ست و پیشاپیش تسخیر قدرت را به تقدیر یا روند طبیعی رویدادهای سیاسی